Ieder jaar opnieuw geniet ik van de herfst; zeker na een lange en warme zomer.
De dagen korten zich en de ochtenden en nachten worden frisser. Ik geniet van de kleuren, de lage zon, de mist, de spinnenwebben, de terugkerende en foeragerende vinken.
Maar één ding stoort mij geweldig aan de herfst: het jaarlijks jachtritueel.

Vanaf september word ik opgeschrikt door knallen, soms wel 6 dagen in de week.
In het gebied waar ik woon – de Groene Driehoek – hebben enkele jagers ontheffing gekregen om te doden. “Wildbeheer” noemen ze dat eufemistisch.
Bij ons achter is een oude jager actief. Vol trots vertelde hij me een paar jaar geleden dat hij als klein jongetje mee mocht met zijn vader en diens jagersgroepje om op een zaterdagmorgen een paar honderd konijnen, hazen en patrijzen te schieten.
Tot een paar jaar terug werden systematisch akkers en boomgaarden met tientallen jagers en honden uitgekamd om alles te schieten wat maar in het vizier kwam.
Die activiteit is in die vorm gelukkig gestaakt.
De   jager verschuilt zich urenlang in een bosje om vervolgens duiven en/of kraaien te schieten. Want die zijn er nog wel. Ze moeten eerst wel gelokt met graan en nepvogels.

Konijnen zijn er niet meer in ons gebied. Ook in de rest van Nederland zijn konijnen een zeldzame soort aan het worden..
Behalve door de jacht, komt dat door o.a. de intensivering van de landbouw, inclusief het gebruik van bestrijdingsmiddelen. De zoogdierenvereniging schreef daar twee jaar terug een rapport over.
Er geldt in Nederland een jaagverbod op konijnen. In de provincie Utrecht (en Groningen en Limburg) geldt bovendien een verbod op het schieten van hazen.
Zo’n verbod is – cynisch gesproken - bijna niet meer nodig aangezien deze fantastische dieren bijna niet meer voorkomen.

De regels voor de jacht zijn neergelegd in de wet Natuurbescherming. De uitwerking is aan de Provincies.
Als ik die teksten lees, valt me op hoe achterhaald het verhaal is: faunabeheer is uitgedacht vanuit de positie van de mens en niet vanuit het belang van het dier. Doodschieten mag als dieren schade toebrengen aan gewassen of een gevaar zijn voor de verkeersveiligheid,
Hoe bijzonder ook dat de Provincie in de provincie Utrecht geen ruimte ziet voor wilde zwijnen, damherten en edelherten.
Lees hier het stuk van de povincies. 

Het herfstseizoen is weer begonnen.
In de Groene Driehoek is de jager sinds september “nog maar” zo’n zes keer gezien.
Het levert mij een dubbel gevoel op: ik ben er blij mee dat ie vaker weg blijft. Tegelijkertijd besef ik me dat dit komt omdat er niets meer is om af te schieten.
De dieren in het landbouwgebied sterven uit. Er blijven alleen nog mensen over.